'मेरी आमाको पर्खाइको खाप'
मेरो आँगन
कैयौं सपनाहरू बटुल्ने आशामा
मेरी आमाको
बुबालाई पर्खिरहने आँखाहरूमा
छोराको पर्खाइ खापेर
रुझाउँदै–रुझाउँदै छोडेको पनि
दशौं हिउँद सकिसकेछ ।

बटुल्दै सँगाल्ने सपनाहरू 
सकिने त कहाँ हो कहाँ ?
उसैगरी खापिन्छन्
जसरी,
मेरी आमाका पर्खाइहरू
खापिएको थियो
बुबापछिको म झैं ।

भारी मन लिएर
बुबाको पर्खाइमा
पर्खिरहने मानेभञ्ज्याङमा
उसैगरी पर्खिदै होलिन्
मलाई पनि
बिँडीको केही सर्कोसँगै – मेरी आमा ।

अब त,
त्यही  आँगनमा उभिएर
लिएको पानीफोटो पनि
नचिनिने गरी धुलिसक्यो होला ।
मेरो मुहारको आकृतिमा
मेरी आमाले नदेखेका रेखाहरू 
चालै नपाई चुपचाप–चुपचाप बसिसक्यो होला ।

डाँडाघरे माइला
वर्षैपिच्छे घर फिर्दा
मेरी आमाको मन
कत्ति पिर्दो होला ।
हरेक मंसिरमा
काइला–माइलाहरूले
बाजा बजाइ –बजाइ 
दुलही भित्राउँदा
मौन आँगन हेरेर
कत्ति रुदि होलिन् – मेरी आमा ।

यो सबै
थाहा हुँदाहुँदै
किन पाइलाहररू घरतिर लम्किदैन ?
बल्ल थाहा हुँदैछ
बुबा नफिर्नुको कारणहरू  ।
– पर्खिनेको सम्झनामा निदाउनु ।
– सम्झना बोकेर बिर्सनु ।
– उसैगरी नबिर्सि सम्झनु ।।

– इँगिहोपो कोँइच सुनुवार